Οι παρακαταθήκες της σχολής μας

(από το έτος του 1993 με αγάπη…):

• Το να διαβάζεις Frankenstein στο πρωτότυπο (acknowledgements: Ms Parkin-Gounela), είναι πιο τρομακτικό από την ομώνυμη ταινία (σε οποιαδήποτε διασκευή του βιβλίου για την μεγάλη οθόνη).

• Η παράσταση των Αθλίων, η Tate Gallery και οι βόλτες στο St. James’ Park δε θα έχουν ποτέ την ίδια γλύκα χωρίς τους φίλους που κάναμε στα έδρανα, γιατί η εκδρομή των τελειοφοίτων ήταν απλώς ανεπανάληπτη.

• Ακόμη και το Ulysses του Joyce είχε τελικά ελπίδες να γίνει πιο οικείο και εύληπτο (acknowledgements: Ms Politi).

• Ο Chomsky, o Saussure και η Kristeva δεν ήταν … σχεδιαστές μόδας αλλά σίγουρα «σχεδίασαν» την εξόντωσή μας στις εξεταστικές J πριν εμφανιστούν ξανά σε πολλά συγγράμματα της ενήλικης ζωής μας (acknowledgements: Ms Groutka, Ms Koutoupi-Kitis, Mr Efstathiadis, Ms Haratsari).

• Αν στη ζωή μας «έβρεξε πρασινάδα» (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ), όπως μας ευχήθηκε η κα Καμπίτογλου στην αποφοίτησή μας, ήταν διότι η σχολή ήταν οι ρίζες, χωρίς τις οποίες ο κορμός μας, το ευ ζην μας, θα ήταν γυμνός και τα φύλλα του μια απουσία, “a wasteland”, “dry sterile thunder without rain” (T.S. Eliot).

• Εκείνα τα χρόνια διαμορφώθηκε η αναγνωστική, θεατρική και κινηματογραφική μας κουλτούρα (acknowledgements: Mr Patsalidis, Ms Sakellaridou, Mr Kokkonis), η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική μας Παιδεία (acknowledgements: Mr Kokkonis, Mr Kalogeras, Ms Dalavera, Ms Theodosiadou, Ms Krontiri, Ms Tragiannoudi), η μέθεξή μας με το μέλλον (acknowledgements: Ms Pastourmatzi) αλλά και με τα μεγάλα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά ρεύματα του τότε και του πριν.

• Ταυτιστήκαμε με τη γραφή και τα βιώματα του Henry Thoreau όταν, με συνοδό τον αγαπημένο μας κύριο Ευσταθιάδη, διανυκτερεύσαμε στο δασικό καταφύγιο του Λαϊλιά Σερρών “to live deep and suck out all the marrow of life […] to drive life into a corner, and reduce it to its lowest terms”(H. Thoreau).

• Ταξιδέψαμε έξω από τα γνωστικά και φυσικά μας σύνορα, όσοι με το πρόγραμμα Erasmus κάναμε την πρώτη μας βουτιά στα αχαρτογράφητα νερά μιας διαφορετικής φοιτητικής ζωής, αλλά με κοινή πυξίδα την αγάπη μας για τη γλώσσα.

Πόσο λίγο, στην άγνοια των χρόνων μας, γνωρίζαμε το μέγεθος στο οποίο θα μας έπλαθε η σχολή: ένα τέταρτο αιώνα αργότερα, ακόμη μπορούμε να καυχιόμαστε πως δεν σπουδάσαμε απλώς, μα ζήσαμε πολλές ζωές, αμέτρητες ευκαιρίες σε άπειρους χωρο-χρόνους.

Ποτέ δεν θα είναι αρκετός κάποιος φόρος τιμής στους καθηγητές μας. Να είναι πάντως βέβαιοι, πως με έναν μόνο τρόπο θα τους ανακαλούμε στη μνήμη: ως αιώνια νέους, στο σώμα και στο πνεύμα, εμψυχωτές των ονείρων μας. Κι όσο φτωχές κι αν είναι οι λέξεις, τα «ευχαριστώ μας» θα τους πλημμυρίζουν κάθε φορά που οι δικοί μας μαθητές κατακτούν μια καινούρια γνώση, κοινωνούν την ενέργεια με την οποία μπολιαστήκαμε εμείς και διευρύνουν το πνεύμα και τη νοοτροπία τους για να αγκαλιάσουν κι άλλους πολιτισμούς.

Τιμή μας που υπήρξαμε στα ίδια αμφιθέατρα και συναντήθηκαν οι διαδρομές μας. Πάντα θα νιώθουμε το χέρι σας να μας κρατά και να μας οδηγεί σε εκείνον τον δρόμο, “the one less travelled-by”, the one which “has made all the difference”(R. Frost).