Αν θα έπρεπε να περιγράψω τα βιώματα και τις αναμνήσεις μου από τις σπουδές μου στο ΤΑΓΦ στο ΑΠΘ τα έτη 2013-2017 θα χρειαζόμουν σίγουρα πάνω από 500 λέξεις. Τα πράγματα που θυμάμαι περισσότερο είναι τα πρόσωπα και οι συζητήσεις με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες που γέμιζαν την αίθουσα και το αμφιθέατρο, οι στιγμές που βλέπαμε πίσω από την ποίηση, την πρόζα και το θέατρο ζώντας σε μια άλλη εποχή και έναν άλλο πολιτισμό. Θυμάμαι συγκεκριμένα να ακούω και να απορροφώ κάθε πληροφορία από τα χείλη των διδασκόντων και να αναρωτιέμαι για το πώς ζούσαν οι άνθρωποι και πώς ζουν τώρα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μου επαφή, σε μάθημα κορμού στο 1ο εξάμηνο, με μια ομιλία TED κάτι που δεν περίμενα να μου φανεί τόσο χρήσιμο στη ζωή μου, αλλά μου άνοιξε πολλές πόρτες και προορισμούς. Ήμουν από τα λίγα άτομα που δεν έζησα την εμπειρία του ERASMUS αλλά έμεινα όλα τα εξάμηνα στο ΑΠΘ βλέποντας πολλές αλλαγές και τη μετάβαση να αλλάζει το τμήμα.

Τα σεμινάρια του Transparent Windows, οι παρουσιάσεις δημιουργικών εργασιών και η ημέρα που πήρα στα χέρια μου την ανθολογία Norton περνούν σαν φωτογραφίες μπροστά από τα μάτια μου και βλέπω τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία στο πρόσωπο του νεότερου εαυτού μου. Μία από τις αγαπημένες μου στιγμές ήταν η έξοδος με το τμήμα για θέατρο, καθώς μελετούσαμε Τσέχωφ και το Βυσσινόκηπο τότε και μας ήρθε μια πρόσκληση να το παρακολουθήσουμε στο διατηρητέο κτήριο του ΜΙΕΤ. Ήταν από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω.

Έπειτα ήταν και μαθήματα που δεν περίμενα να κάνω και να βιώσω εμπειρίες. Πολλές φορές ένιωθα σαν να μην είμαι σε Πανεπιστημιακή σχολή, αλλά σαν να είμαι μικρό παιδί και να ασχολούμαι με παιχνίδια και γρίφους που με προκαλούσαν, αλλά με ενθουσίαζαν παράλληλα. Ο κινηματογράφος, ο ρομαντισμός, η τυπολογία, το αμερικανικό θέατρο και η λογοτεχνία και το μάθημα επιλογής για τη γυναίκα και την επιχειρηματικότητα που τελικά μου έδειξε το δρόμο της διοίκησης για να ακολουθήσω αργότερα και τη δύναμη των γυναικών. Πολλά από αυτά τα μαθήματα ξεκλείδωναν σιγά σιγά κλειστές πόρτες και διεύρυναν τη σκέψη και τους ορίζοντές μου. Ορισμένοι διδάσκοντες υπήρξαν πραγματικά ανυπέρβλητα μεταδοτικοί και γνωστικοί.

Δεν ήταν επουδενί όλα ρόδινα και όλα τα τμήματα έχουν τα αγκάθια τους, αλλά υπήρχε διάλογος και ελευθερία να ειπωθεί η γνώμη μας τότε και αυτό ήταν από τα σημαντικότερα κομμάτια αυτής της μικρής ακαδημαϊκής κοινωνίας, γιατί μάθαμε να αγωνιζόμαστε, να εκφραζόμαστε και να παλεύουμε για το δίκιο μας βγαίνοντας στον «πραγματικό κόσμο» αργότερα.

Θα ολοκληρώσω αυτό το κείμενο λέγοντας ότι ελπίζω να δοθούν ευκαιρίες για εξέλιξη σε αυτό το τόσο προοδευτικό τμήμα, να επανέλθει η αίγλη και η αληθινή αξία των ανθρώπων να αναδειχθεί. Το τμήμα το φτιάχνουν οι άνθρωποι, είτε οι καθηγητές/τριες είτε οι φοιτητές/τριες και όσο οι άνθρωποι αλλάζουν και προσαρμόζονται προς το καλύτερο τόσο πιο πολύ θα προοδεύει το τμήμα. Εύχομαι και στα επόμενα 70 χρόνια οι φοιτητές να έχουν αναμνήσεις και να πάρουν μαθήματα όπως κι εγώ. Ευχαριστώ.