Αναμνήσεις

Τι να πρωτοχωρέσει κανείς σε ένα κείμενο 500 λέξεων; Πώς να περιγράψεις όσα ένιωσες, έμαθες και πέρασες στα 4 (ίσως και περισσότερα) χρόνια της φοιτητικής σου ζωής σε μία Σχολή τόσο ιδιαίτερη, τόσο οργανωμένη, τόσο … υπέροχη; Δε μπορείς να τα περιγράψεις όλα.

Κάθομαι τώρα και αναπολώ … Και μου έρχονται στο μυαλό … αίθουσες!! Ω ναι!! Και συγκεκριμένα οι 105, 107 (εκείνες οι μεγάλες αίθουσες στο Νέο Κτίριο της Φιλοσοφικής) αλλά και οι 112 και 14 στο Παλιό Κτίριο (η 14 ήταν ένα κομψοτέχνημα στο υπόγειο του κτιρίου!). Να που ξεπροβάλλει και η 308 (όπου στεγάζεται η Βιβλιοθήκη και το Αναγνωστήριο). Και οι αίθουσες, και η Βιβλιοθήκη αρχίζουν να “γεμίζουν” με ανθρώπους αγαπημένους … Τον κ. Μηλαπίδη και την προσπάθειά του να μας μάθει να προφέρουμε το Edinburgh (“Εν τη Μπορώ»!), την κ. Χαρατσάρη και το μόνιμο χαμόγελό της, την κ. Γεμενετζή με το American Puritanism και τον κ. Πατσαλίδη με το Αμερικανικό Θέατρο και την αυστηρότητά του στη βαθμολογία (είχα το “θράσος” να πάω στο γραφείο του και να ρωτήσω γιατί μου έβαλε 8 – δε μπορούσε να το πιστέψει!). Και οι αίθουσες συνεχίζουν να γεμίζουν με αγαπημένους καθηγητές που έρχονται “παρέα” με τον Shakespeare και τα μεσαιωνικά κείμενα (ναι κ. Κροντήρη και κ. Boklund-Λαγοπούλου, σ’ εσάς αναφέρομαι), που φέρνουν μυρωδιές και εικόνες από τον Αμερικάνικο Νότο (ναι, καλά καταλάβατε κ. Καλογερά και κ. Θεοδοσιάδου). Κι άλλοι, κι άλλοι αγαπημένοι καθηγητές ξεπροβάλλουν από τον τομέα της Γλωσσολογίας (κ. Ευσταθιάδης, κ. Ψάλτου-Joycey και κ. Τσιλιπάκου) και … και … και…Ήταν όλοι τους εκεί … Να μας διδάξουν, να μας μυήσουν σε έναν κόσμο μαγικό, να μας καθοδηγήσουν, να αστειευτούν μαζί μας.

Αν υπήρχαν καρδιοχτύπια;; Πάρα πολλά!! Ιδίως όταν περιμέναμε να δούμε αν γίναμε δεκτοί στα μαθήματα επιλογής μας (τι άγχος κι αυτό, να αλλάζει το πρόγραμμά σου 2 και 3 φορές …). Ακόμα μεγαλύτερο καρδιοχτύπι όταν περιμέναμε έξω από το 308 τον κ. Γρηγόρη Τάπη (τον κλητήρα) να φέρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων σε κάθε μάθημα. Επικρατούσε πανικός μέχρι να δούμε όλοι το όνομά μας και το βαθμό μας! Υπήρχαν, όμως, και χαρές. Μεγάλες, μικρές, στιγμές που μοιράζόμασταν με συμφοιτητές και καθηγητές στις αίθουσες διδασκαλίας, στη Βιβλιοθήκη, στο περιβόητο κυλικείο της Φιλοσοφικής.

Το Tμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας στην Θεσσαλονίκη ήταν η πρώτη μου επιλογή. Δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω να πάω … Ήταν δύσκολο να φύγω όταν τελείωσα. Ήταν η Σχολή που λάτρεψα γιατί έδινε “απλόχερα”, γιατί εκπαίδευε, γιατί είχε άλλο “επίπεδο”, υψηλό, ευρωπαϊκό … Χρόνια Πολλά!!! Έχει τόσα ακόμα να προσφέρει!!