Χαιρετίζω όλους σας με συγκίνηση!

Είχα την ευτυχία (τότε είχε φανεί ως ατυχία, για μόλις 2 μόρια βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη από τον Πειραιά!) να φοιτήσω στο τμήμα την περίοδο 1985-1989.

Το πανεπιστήμιο ήταν το σπίτι μου, η κατάκτηση γνώσεων το όνειρο μου, η βιβλιοθήκη ήταν το σημερινό internet και οι καθηγητές μου πρότυπα μου, ειλικρινά.

Είχα κλήση στα γλωσσολογικά, και όσο άκουγα τα ονόματα Ευσταθιάδης, Παναγόπουλος, με τρόμο από άλλους και τη δυσκολία να περάσουν τα μαθήματα, τόσο προσπαθούσα … Tελικά έλαβα τιμητικά δεκαριά και από τους δυο …

Η φοιτητική ζωή για μένα ήταν λίγες καλές φιλίες, ελάχιστη διασκέδαση, αλλά σκοπός μου ήταν να τελειώσω νωρίς (στα 3.5 χρόνια είχα συγκεντρώσει τις απαιτούμενες μονάδες ,παίρνοντας μαθήματα και από άλλα τμήματα) γιατί έπρεπε να εργαστώ … Eίχα ,βλέπετε, την τύχη να με περιμένει η δουλειά και όχι να την κυνηγάω …

Απολάμβανα κάθε λεπτό στα αμφιθέατρα και κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή … Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μου 5, το πρώτο εξάμηνο,σε test σε σονέτα του Shakespeare … Τότε κατάλαβα πως ήταν λίγες οι γνώσεις μου, απέραντη θάλασσα αυτό που είχα μπρος μου και πείσμωσα να κολυμπήσω και να το κατακτήσω …

Σήμερα έχω ήδη 33 χρόνια διδασκαλίας στο ενεργητικό μου και 25 στη δημόσια εκπαίδευση, μια ευτυχισμένη οικογένεια με δυο παιδιά φοιτητές και την τύχη να έχω ζωντανές μνήμες ακόμη, να τις μοιράζομαι και να ευγνωμονώ που φοίτησα σε αυτό το τμήμα, το οποίο μου πρόσφερε άριστη ποιότητα διαλέξεων, αληθινά πρωτοπόρες για την εποχή. Δεν θα ξεχάσω το μάθημα, για παράδειγμα, Γυναίκες και Γλώσσα – εξαιτίας του πολλές φορές αναφέρομαι στον σεξισμό στη γλώσσα στους μαθητές μου, και είναι διαρκώς επίκαιρο θέμα, ή το μάθημα Εισαγωγή στο φιλμ, που με έκανε να αγαπήσω περισσότερο τον ποιοτικό κινηματογράφο και να ερμηνεύω τη σκοπιά του σκηνοθέτη.

Μπορώ να γράφω για ώρες, είναι αλήθεια! Στέλνω μερικές φωτογραφίες αντιπροσωπευτικές, οι περισσότερες με αγαπημένους καθηγητές και ένα λουλούδι δώρο στην ορκωμοσία στον υπέροχο κ. Ευσταθιάδη.

Α, ναι υπάρχει και ένας ‘’καημός’’ που μου έχει μείνει: πλήρωσα, αλλά δεν παρέλαβα ποτέ το πτυχίο μου σε πάπυρο! Τα πτυχία όμως έχουν την αξία τους αποτυπωμένη στην ψυχή μας και στο μυαλό μας, σε ό,τι μορφή και αν εκδοθούν …

Σας φιλώ με εκτίμηση,

Μαίρη Δανιήλ (εκπαιδευτικός ΠΕ06, 2Ο Γυμνάσιο Κερατσινίου)