70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΓΛΙΚΗ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ
1997-2001: ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
Το συγκεκριμένο κείμενο γραμμένο για τα 70 χρόνια του Tμήματος της Αγγλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δεν είναι ένα κείμενο ξεσπάσματος. Η κακολογία και η έκφραση μίσους δεν ταιριάζουν ούτε στο κείμενο, ούτε και στην εποχή.
Περίοδος 1997-2001. Το γύρισμα του αιώνα. Η έκλαμψη του εκσυγχρονισμού. Η τελευταία υποτίμηση της δραχμής: μετά μας ήρθε το ευρώ. Ο «Τιτανικός» και το «Safe Sex». Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ». Τα σουξέ της εποχής. Τα παράνομα cd, εξαφανισμένα πλέον και αυτά απ’ τον τυφώνα της τεχνολογίας. Οι μεγάλες πίστες και τα κουτούκια στις γωνιές και στους δρόμους. Οι «Ψίθυροι καρδιάς». Τα πρώτα κρύα. «Τέτοιο κρύο κάνει στη Θεσσαλονίκη;» «Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα …» Τι μπορεί να σκεφτόμασταν όταν μαζευτήκαμε την πρώτη εκείνη φορά έξω από το θρυλικό 308;
Περιμέναμε απ’ έξω από τη θυρίδα της γραμματείας να κάνουμε εγγραφή, ποια log in και sign up μου λέτε εσείς; Περιμέναμε να εκδοθούν τα αποτελέσματα, να υπογραφεί το χαρτί, να το δούμε μετά καρφιτσωμένο έξω από την 308, ή στο κουτί. Τα πρώτα κινητά. Καμία σχέση με τα σημερινά: στείλε μήνυμα,πάρε τηλέφωνο, παίξε κάνα φιδάκι, άκου ραδιόφωνο αλλά ως εκεί. Μετά μάθαμε τα κατατόπια. Πώς δηλώνεις τα μαθήματα. Πώς κανονίζεις τις ώρες σου. Η κούραση δεν μας ένοιαζε πολύ. Μεθοδολογία και η πρώτη επαφή με τάξη. Για αρκετούς από εμάς, κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει δεξιά και αριστερά τις πρώτες δουλειές. Θα θέλαμε αυτό να ήταν αλλιώς. Να είχε περισσότερη ουσία, να ήταν μεγαλύτερη η επαφή, να υπήρχε μεγαλύτερη εμπειρία.
Υπήρξαμε η φουρνιά των «Ανεξάρτητων». Είναι ωραίο να νιώθει κανείς περήφανος για τους «Independent», την παράταξη που δεν κοίταξε κόμματα, αλλά δούλεψε για τη σχολή. Νομίζω πως είναι υπέροχο για την Έλενα Κουρτελλαρίδου, την Μελίνα Μιχαλούδη, την Σόφη Κουμπή, τον Αλέξη Ρίζο, και όλους τους υπόλοιπους που ξεχνώ, που πείσανε και τρέξαμε έστω και για λίγο, έστω και για ένα μικρό πράγμα, για την σχολή μας. Χωρίς να κοιτάμε με παρωπίδες, ή να ενδιαφερόμαστε για ρόλους. Επίσης αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα ήταν η εκδρομή μας. Πώς δέσαμε έτσι; Πώς γελάσαμε τόσο; Πάλι σε σημαδιακή εποχή είχαμε πάει, μόλις λίγες μέρες μετά την επίσημη έναρξη λειτουργίας του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Η καθημερινότητα όλων μας βέβαια άλλαξε, και όπως αποδείχθηκε προς το χειρότερο, αλλά είμαστε εδώ. Η σχολή είναι εδώ, και θα πρέπει να την κάνουμε όλοι μας πιο δυνατή, πιο επεμβατική, πιο αποτελεσματική και να αποκτήσει μεγαλύτερο λόγο. Εμείς, του περάσματος στον νέο αιώνα, δε προσπαθούμε να πείσουμε κανέναν για το αν είμαστε καλύτεροι ή όχι. Ως ένα σημείο το χρωστάμε σε εκείνα τα χρόνια, και σε εκείνους τους ανθρώπους που μας βοήθησαν ως προς αυτό. Κάποιοι συνταξιοδοτήθηκαν, κάποιοι μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας, αλλά απ΄όλους κάτι κρατήσαμε, και λίγο μπροστά μας πήγαν. Τους ευχαριστούμε. Σε εκείνο το μεταίχμιο του αιώνα βρεθήκαμε για λίγο μαζί. 1997-2001, και για κάποιους, για πάντα.