Wild Women of a Certain Age

Magi Gibson
 

My sisters, the time has come
to let your hair grow long and wild and grey,
to cast away the heated rollers and the tongs.

So when the moon is nine months full
let us meet out on our lawns,
let us burn our diet sheets,
let us pound our bathroom scales
to heaps of rusting springs.
Let us shred our measuring tapes,
our Firmer Buttocks videos.

Let us burn an effigy of Aphrodite.
Let us tip our eye creams down the pan.
Let us revel in our pink plump ripeness.
Let us wear our stretch marks like shining honours.
Let us celebrate ourselves – because we can.

For we have bodies that have loved.
We have bodies that have lived.
Mouths that have savoured cheese and meat
and dribbled over chocolate and fruit,
tongues that have tasted good and evil,
lips that have sipped fine wines,
fingers that have stroked . . .

We have been the carriers of babes.
Our bellies have swollen with drumlin curves,
our breasts have hung like ripened fruit,
our teeth have bitten skin and threads.
We have swallowed bitter pills.
We have known dark bloodstains on our hands.
We have been the carriers of laughter and of pain,
the healers of our children’s ills. We have lain
below the stars. We have lain below our men.

Yes, sisters, now the time has come
to claim our bodies for ourselves.
For in our silver hair, our well-filled thighs,
in those laughter lines that crowd our eyes – we live, we are alive.

Ατίθασες Γυναίκες Μιας Κάποιας Ηλικίας

Μετάφραση: Γιώτα Κατσαβέλη και
Πένυ Μενέκου

Αδερφές μου, ήρθε η ώρα
να αφήσετε τα ατίθασα μαλλιά σας να μακρύνουν και να γκριζάρουν,
να απαρνηθείτε τα ρόλεϊ και τις μπουκλιέρες.

Και όταν το φεγγάρι θα είναι στον ένατό του μήνα
ας συναντηθούμε στα γκαζόν μας,
ας κάψουμε τα διαιτολόγιά μας,
ας σπάσουμε τις ζυγαριές στο μπάνιο μας
σε σωρούς από σκουριασμένες σούστες.
Ας κόψουμε τις μεζούρες μας,
τις βιντεοκασέτες γυμναστικής για πιο Στητά Οπίσθια.

Ας κάψουμε το ομοίωμα της Αφροδίτης.
Ας πετάξουμε τις κρέμες ματιών μας στα σκουπίδια.
Ας απολαύσουμε τη ρόδινη τροφαντή ωριμότητά μας.
Ας φορέσουμε τις ραγάδες μας σαν αστραφτερά παράσημα.
Ας γιορτάσουμε τους εαυτούς μας – γιατί μπορούμε.

Γιατί έχουμε κορμιά που έχουν αγαπήσει.
Έχουμε σώματα που έχουν ζήσει.
Στόματα που έχουν καταβροχθίσει τυρί και κρέας
και έχουν λιγουρευτεί σοκολάτες και φρούτα,
γλώσσες που έχουν γευτεί τα καλά και τα άσχημα,
χείλη που έχουν νοτίσει από εκλεπτυσμένα κρασιά,
δάχτυλα που έχουν χαϊδέψει…

Έχουμε κουβαλήσει μέσα μας μωρά.
Οι κοιλιές μας έχουν πρηστεί σχηματίζοντας ανάγλυφες καμπύλες,
τα στήθη μας έχουν κρεμάσει σαν ώριμα φρούτα,
τα δόντια μας έχουν δαγκώσει δέρμα και νήματα.
Έχουμε καταπιεί πικρά χάπια.
Έχουμε δει σκούρες κηλίδες αίματος στα χέρια μας.
Έχουμε γελάσει και έχουμε πονέσει,
έχουμε θεραπεύσει τις αρρώστιες των παιδιών μας. Έχουμε ξαπλώσει
κάτω από τα αστέρια. Έχουμε ξαπλώσει κάτω από τους άνδρες μας.

Ναι, αδελφές μου, τώρα ήρθε η ώρα
να διεκδικήσουμε τα κορμιά μας για εμάς τις ίδιες.
Γιατί στα ασημένια μας μαλλιά, στους καλογεμισμένους μας μηρούς,
σε εκείνες τις σχισμές γέλιου που συνωστίζονται στα μάτια μας –
ζούμε, είμαστε ζωντανές.