E. E. Cummings (1931)

somewhere i have never travelled,gladly beyond
any experience,your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me, 
or which i cannot touch because they are too near

your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers, 
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully,mysteriously)her first rose

or if your wish be to close me,i and 
my life will shut very beautifully,suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

nothing which we are to perceive in this world equals 
the power of your intense fragility:whose texture
compels me with the colour of its countries,
rendering death and forever with each breathing

(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody,not even the rain,has such small hands

Μετάφραση: Βρέντζου Ζωή και Γκατζούνη Θωμαή

κάπου που δεν έχω ταξιδέψει,κι άλλο τόσο μακριά
απ’ το παρελθόν, τα μάτια σου σιωπούν:
σ’ ένα ανεπαίσθητο νεύμα σου κρύβονται όσα με κρύβουν,
ή όσα βρίσκονται πολύ κοντά για να τ’ αγγίξω

το παραμικρό σου βλέμμα εύκολα με ανοίγει
κι ας έχω γίνει σαν δάχτυλα σφιχτά κλειστά,
πάντα με ανοίγεις πέταλο-πέταλο όπως η Άνοιξη ανοίγει
(με άγγιγμα περίτεχνο,μυστηριακό)το πρώτο της ρόδο

κι αν αυτό που επιθυμείς είναι να κρυφτώ,εγώ και
η ζωή μου θα παύσουμε όμορφα και ξαφνικά,
όπως του άνθους η καρδιά ονειρεύεται
το χιόνι απαλά παντού να πέφτει·

τίποτε απ’ ό, τι αντιληφθούμε στον κόσμο αυτό δεν ισοδυναμεί
με την εύθραυστη έντασή σου:η υφή της
με σαγηνεύει με τις αποχρώσεις των ιδιαίτερων τόπων της,
ερμηνεύοντας τον θάνατο,φέρνοντας την αιωνιότητα με κάθε της ανάσα

(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε εσένα που κλείνει
και ανοίγει· ένα μονάχα μέρος μου καταλαβαίνει
πως τα μάτια σου έχουν φωνή βαθύτερη από κάθε ρόδο)
κανείς,ούτε η βροχή,δεν έχει τόσο μικρά χέρια