and i guess it comes to this;
how many cheeks do i have left to turn

it’s like
i’m always already bleeding when the next blow comes
and there is this whole thing about lemonade
but i don’t know what to do with all the blood

when i said i didn’t like mirrors or the sunlit streets
i only meant i couldn’t see myself in them
which doesn’t really help the metaphor does it
anyway

when i was small, my face was full of acne scars
i guess i should be happy i now have something to show for them

i guess i use less shampoo now
i guess there’s more to write about
i guess

at the end of the day, when you hold me,
your hands on the cheeks i have meticulously cleaned
(over and over)
i can feel the love

i guess that’s something

είναι πια ώρα να κοιταχτούμε, δεν νομίζεις;
σε πόσα γυρίσματά μου ακόμα θα ελπίζεις;

Κάθε φορά είναι σαν
να κρεμάμαι πριν πρώτα εσύ να με στυλώσεις
και ίσως να λέγαμε «Ανέστη!»
μα τι να κάνω που αιμάσσω, πες μου

ξέρεις, κάπως με πληγώνει να επιστρέφεις ή να σουλατσάρεις τα πρωινά
ίσως γιατί ξέρω πως είναι πια μάταιος κόπος
ξέχνα μ…το
λες και με σταύρωσα καλύτερα

ήμουν μικράκι, μα της ακμής μου οι εκδορές
με κάναν τώρα να καμώνομαι με συμβάντα

θα’ναι που τσιγκουνεύομαι στις πλύσεις
θα’ναι που μαθα την καλιαρντή
θα’ναι

στο τέλος μιας μέρας, όταν θα με σαβανώνεις
τα χέρια σου στα συντρίμμια που με προσοχή μάζευα
(χάθηκα στο μέτρημα)
μιας πρόκας αγάπης

μα κάτι είναι κι αυτό

Translated by Anthony Kitsios