a stream of flowers

my fingers sunk in colors

the breeze that keeps the river flowing

I am holding in my hands

a bouquet of spring

the breeze that keeps my heart from melting

you are holding in your hands

a bouquet of me

my roses lilacs and jasmines

each one

a version of myself

including the ones you’ll never see

you’ll never ask to see

for I will love you with the petals of them all

the rotten ones will resurrect

from feeling your gentle blow

I tend to imagine myself as a flower pretty often

that shines with your touch

that doesn’t mean I on my own don’t glow

it’s just the colors

I know they are not meant to last

a feast of me

I offer to the world

I love

              love

                             love

I know this can’t be all the world can offer back

στο ρέμα με τ’ άνθη

τ’ άκρα μου αγκαλιάζουν χρώματα

κι η αύρα κάνει το ποτάμι να χορεύει

κρατώ στα χέρια μου

ανθολόγιο της άνοιξης

κι η αύρα κάνει την καρδιά μου να θαρρεύει

κρατάς στα χέρια σου

ανθολόγιο δικό μου

τα ρόδα μου τις πασχαλιές τα γιασεμιά μου

καθένα τους

καθρέφτης μου

μαζί και τα κρυμμένα

κείνα που δεν θα δεις ποτέ

κείνα που δεν θα ψηλαφίσεις

αφού εγώ

με ντύμα όλα τα πέταλα θα σ’ αγαπώ

και το μαραμένο θ’ αναγεννηθεί                                  

με τη γλυκιά σου την πνοή                                  

συχνά με βλέπω σαν ανθό

που στ’ άγγιγμά σου ιριδίζει

όμως το εγώ χωρίς το εσύ δεν παύει να ‘ναι αυτόφωτο

το εμείς απλά το χρωματίζει

ξέρω

παροδικό

παροδική πανδαισία κι εγώ

δίνομαι απλόχερα στον κόσμο

σ’ αγαπώ

              αγαπώ

                             μ’ αγαπώ

δεν μπορεί να τελειώνουν όλα εδώ

παραδίνομαι και περιμένω

Translated by Stavroula Giaritzidou

παρά θιν’ ανθός

δάχτυλα βουτηγμένα σε πέλαγος χρωμάτων

κι ο Ζέφυρος να σπουδάζει τις ροές

βλασταίνω στα χέρια

την προσωρινότητα μιας άνοιξης

κι εκείνος με φυσά μη ρεύσω

φυλάς στα φύλλα σου

τα σπάργανά μου σε δέσμες

τριαντάφυλλα πασχαλιές και γιασεμιά

καθένα τους κι όλα μαζί

οι εποχές μου

μαζί και κείνες που δίχως σού

θα μείνουν διχασμένες

αχ πώς σ ‘αγαπώ με κάθε πέταλό τους

να δεις πως όσων μίσεψε η ράχη

θα αναθαρρήσουν τώρα που φυσάς

κάπου κάπου σαν από κείνα θυμίζω

που αν μ ’αγγίξεις να ξέρεις θα…

ριγήσω όπως μόνη μου ριγώ αρκεί να…

είναι μονάχα τα χρώματα που

ξέρω πως αύριο θα φθίνουν

τη λιτανεία μου

σπέρνω στο πλήθος

επειδή αγαπώ

              ν ’αγαπώ

                             σ ’αγαπώ

ίσως γιατί ξέρω πως το λίγο του κόσμου

έχει πολλά να σπείρει

Translated by Anthony Kitsios