Βολάν
Αντώνης Κίτσιος
Γιατί αν δεν είμαι τίποτα είναι σαν να ‘μαι,
ένα ακατέργαστο στρίφωμα στα χνώτα σου
μόλο που φυλάγομαι μην από μέσα ξεφτίσω
Γιατί αν δεν είμαι τίποτα είναι σα να ‘μουν,
ακούμπισμα όπου σταθείς κι όπου ερημώσεις
σε έρημο τόπο, ενεστώτα
Γιατί αν δεν είμαι τίποτα είναι σαν να ξέρω,
πως επιστρέφουν όσοι αποικήσαν τ ‘αβέβαιο
και γω ακόμα περιμένω το νοίκι
Γιατί αν δεν είμαι τίποτα θα το μάθεις,
θα φωνάξει το μητρώο μου ανερυθρίαστα
“Σε ξέρω, σε ξέρω σένα που γυρίζεις
μονάχος, μάνα μου, μονάχος,
φορούσες τ ‘όνομά μου και γύριζες”
Συμβαίνει να ξέρω και αυτό με θλίβει,
πως πιστεύουμε σε περισσότερα απ ‘όσα λέμε
Συμβαίνει να ξέρω και αυτό αρκεί,
πως θα ζήσουμε μέρες παράξενες μα γεμάτες
Απροετοίμαστα τα άκρα μας θα ξεφλουδίσουν μα θα επιμένουμε
πως η αλήθεια μας είναι πληγιασμένη
πως το παράθυρο είναι τετράγωνο
πως το τετράγωνο είναι παράθυρο
πως το παράθυρο είναι σταύρωση που μας περνά για νικημένους
Frill
Translated by Maria Petasi
For if I am nothing is like I am,
an unrefined swirl of your sigh
beware; my insides will fade
For if I am nothing is like I were,
a touch wherever you stand or strand
in that present, stranded place
For if I am nothing is like I know,
that those who colonized the uncertain return
and I am still waiting for your rent
For if I am nothing you will know,
my echo will shout unabashed
“I know you; he who wanders
alone, oh mother, alone,
wearing my name and wandering”
I happen to know and that saddens me,
that we will live days peculiar but plethoric
Unprepared our limbs will flake off, but we will insist
for our truth is wounded
for the window is square
for the square is a window
for the window is crucifixion for it deems us defeated