Fragments of “Nobody”/Ψήγματα από το «Κανένας»

Alice Oswald (2019)

Two fishermen rowing across saw something jagged and disturbing
the long-drawn-out Now of a teenager
pale green and full of unripe hope
he had dressed himself in wings this is exciting
I like the angle of attack when these graded feathers
Glued in their waxy grooves begin to swim the air

Winding his giddiness up and up
carrying his steadfast sceptical stare
right to the summit of sight he noticed suddenly
his fate had been found out and flapping his arms

                               flushed

             and almost glad to give up

he began to

fall

What a relief to hear his flesh
with hair and clothes flaring backwards like a last-minute flower
hit the sea and finally understand itself
his human-salt already at ease in the ocean-salt
and the white silt-like substance of exhaustion
blending with the water

            if only

if only my eyes could sink under the surface
and join those mackerel shoals in their matching suits
whose shivering inner selves all inter-mirrored
all in agreement with water
wear the same

wings

Μετάφραση: Ζωή Βρέντζου

Δύο ψαράδες στα ανοιχτά είδαν κάτι περίεργο με σχήμα αλλόκoτο
το μακρόσυρτο Τώρα ενός εφήβου
χλωμό πράσινο, γεμάτο μ’ άγουρες ελπίδες
είχε φορέσει φτερούγες μα τι χαρά
μου αρέσει η γωνία της επίθεσης όταν αυτά τα στοιχημένα φτερά
χωμένα στις κέρινες φωλιές τους αρχίζουν το κολύμπι στον αέρα

να τον πετούν ψηλά κι άλλο ψηλά σε παραζάλη
να κουβαλούν το σταθερό και σκεπτικό του βλέμμα
ως την κορφή της όρασης όπου προσέχει ξάφνου
πως φανερώθηκε η μοίρα του και χτυπώντας τα χέρια

                               αναψοκοκκινισμένος

             χαρούμενος σχεδόν για την παραίτηση

άρχισε να

πέφτει

Τι ανακούφιση να ακούει τη σάρκα
με μαλλί και ρούχο πυρωμένο σαν το τελευταίο λουλούδι της άνοιξης
να χτυπά τη θάλασσα και να καταλαβαίνει επιτέλους τον εαυτό του
το ανθρώπινο αλάτι γαληνεμένο ήδη μέσα στο θαλασσινό
και η λευκή ιλυώδης ουσία της εξάντλησης
γίνεται ένα με το νερό

            μόνο

μόνο τα μάτια μου να βυθίζονταν κάτω από την επιφάνεια
συντροφιά με τα σκουμπριά σε σμήνη όπως είναι με ασορτί φορεσιά
με τους τρεμάμενους εσώτερους εαυτούς τους να αλληλοκαθρεφτίζονται
όλα σε συμφωνία με το νερό
φορούν κι αυτά

φτερά