Stelios Kompogiannis
Ρόδινη αλουργίδα [Rodini Alourgida] is an amalgam, a composition resulting from the pastiche of four distinct works of art, scattered throughout time and place, interpretations of Sappho’s fragments 31, 55 and 107, parts of my direct translation of H.D.’s Sheltered Garden, Toshio Matsumoto’s Funeral Parade Of Roses and Toru Takemitsu’s main musical theme in Hiroshi Teshigahara’s Face Of Another. All fuse into a new and quite different text which alludes to these great works of art, is inspired by them and attempts to stand as an individual text. Ρόδινη Αλουργίδα consists of eleven separate fragments and offers a subversive narrative. Its editing through a montage effect provides a seamless transition from one fragment to another. The poem is intended to be read along with a created instrumental musical score which is an aural performance of the poem and provides a more complete experience alluding to the musical qualities characterizing Sappho’s works.
Ρόδινη αλουργίδα
Μια πληγή και μια μαχαίρι, μία θύμα και μια θύτης.
Μην μ’ αφήσεις.
Δεν σ’ αφήνω.
Θα τη διώξεις?
Για σένα.
~
Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η
Πιο όμορφη απ’ όλες? ΑΥΤΗ.
Ένα ομοίωμα απαστράπτον, μια εικόνα ζηλευτή
Μια φιγούρα όλο χάρη, κοκέτα.
Δεν έχει τρόπους. Δεν έχει σεβασμό. Δεν έχει
Περηφάνια.
Νόμιζα θα μ’ εγκαταλείψεις.
Ποτέ.
Ποια θες εμένα ή αυτή?
Εσένα. Πάντα.
~
Μπήγει τα δάχτυλα στο δέρμα μου
Και μια φλόγα με διατρέχει
Σμπαράλια γίνεται η γλώσσα μου
Η πλάση όλη βουβαίνει
ΚΑΙΓΟΜΑΙ, ΚΑΙΓΟΜΑΙ
~
Μια οικογενειακή εικόνα. Η μητέρα, το παιδί
Και μια άμορφη φιγούρα που δεσπόζει, δίχως πρόσωπο.
Μια σειρά από γυμνά σώματα.
Ρόδα ξεφυτρώνουν στα λαγόνια τους.
Το αίμα αναβλύζει στους μηρούς τους.
Ενδύει τις σάρκινες περιβολές.
Είμαι το μαχαίρι.
~
Δεν αντέχω άλλο.
Πνίγομαι.
Μπούχτισα-
Με τις ντάλιες, τα γαρύφαλλα, τις διανέλλες,
Τα βότανα, το κάρδαμο.
Θέλω ο άνεμος να διαλύσει,
Να σκορπίσει αυτούς τους ροδαλούς μίσχους,
Να ξεχαρβαλώσει τ’ αρωματισμένα άνθη τους,
Να τους πετάξει μαζί με τα νεκρά τους φύλλα.
~
Άραγε λαχταρώ να είμαι γυναίκα?
~
Βλέπω το πρόσωπό σου απέναντι μου,
Μα δεν μπορώ να σε αναγνωρίσω
Πού είσαι?
Σε βλέπω στην ομίχλη
Τόσο κοντά και τόσο μακριά
Το φεγγάρι αγλαό να σε πλουμίζει
Η όψη σου καμωμένη από γυαλί
Πού είσαι?
~
Φοβάμαι
Όλα είναι θολά
Είναι τραχύς ο δρόμος για την αγιότητα,
Η άρνηση αδιάκοπη
Οι γραμμές ακανόνιστες.
Ξέχνα τον Πατέρα, έχεις εμένα.
Ένα βλέμμα όλο περιφρόνηση και μίσος,
Μια μάσκα πρησμένη, παραμορφωμένη.
Η πληγή και το μαχαίρι είναι το ένα και το αυτό
~
Η επιστροφή ενός πατέρα
~
Ενός εραστή που σε άλικη λίμνη επιπλέει
Ραδινό είναι το κορμί του και άψυχο
Η φιγούρα της φωτογραφίας, δίχως πρόσωπο
Όλοι να βουλιάξουν, στη λήθη,
Να εξαφανιστούν, ΟΛΟΙ
Τα μάτια μου καίνε, δεν θέλω ξανά φως
Σ’ ένα σκοτάδι ατέρμονο θα ζήσω
~
Να έδιωχνα από τη μνήμη μου
Τούτο τον τόπο, να βρω μιαν άλλη ομορφιά
Σ’ ένα φριχτό, Ανεμοδαρμένο μέρος.
Rodini Alourgida
I’m a wound and a sword
A victim and an executioner
Don’t leave me
I won’t
Kick her out
For you
~
Mirror, mirror on the wall, who’s
the fairest of them all? She is.
Effulgent effigy, enviable visage
lustrous figure, coquette.
She has no manners, no respect,
Pride, nothing.
I was anxious you’d desert me
Never
Which one do you like better, me or her?
You. Always.
~
Immersed fingers in my skin
Flames seeping through me
Tongue, shredded to pieces
All of existence, silenced
I’M BURNING, I’M BURNING
~
A family photograph. Mother, child,
a shapeless figure looming large, without
a face. A row of naked bodies.
Roses sprouting from their loins.
Thick blood gushing over their thighs
Dressing their fleshly guises.
I’m the sword.
~
Δεν αντέχω άλλο.
Πνίγομαι.
Μπούχτισα-
Με τις ντάλιες, τα γαρύφαλλα, τις διανέλλες,
Τα βότανα, το κάρδαμο.
Θέλω ο άνεμος να διαλύσει,
Να σκορπίσει αυτούς τους ροδαλούς μίσχους,
Να ξεχαρβαλώσει τα’ αρωματισμένα άνθη τους,
Να τους πετάξει μαζί με τα νεκρά τους φύλλα.
~
Do I really yearn to be a woman?
~
I see your face across mine
But I cannot recognise you
Where are you?
I’m fogbound
You, so near yet so far
The waning moon, luminous, adorns you
Superficies, as of glass
Where are you?
~
I’m scared
Everything is dim
The road to sanctity is narrow
Outlines becoming harder to discern
Forget about Father, you have me
Contorted faces, swollen
Gaze of odium and disdain
The sword is the wound
~
Return of a Father
~
Of a lover afloat the crimson river of Cocytus
Lithe corpus, selenite eyes
The faceless figure in the photograph
I want everyone to sink in oblivion,
Mired out of existence, EVERYONE
My eyeballs are incinerated, burst out of their sockets
No more light for me
In ceaseless darkness I belong.
~
Να έδιωχνα από την μνήμη μου
Τούτο τον τόπο, να βρω μιαν άλλη ομορφιά
Σ’ ένα φριχτό,
Ανεμοδαρμένο μέρος.
Written and Translated by Stelios Kompogiannis
