Η Σιωπή

Έλλη Σερταρίδου

Όποιος σωπαίνει πάντα ουρλιάζει
Εκκωφαντικός ήχος στις σκέψεις της φωλιάζει
Φωτιά στα βλέφαρα που καίει τη ψυχή της
Κολλά στους τοίχους για να κρυφτεί απ’ τη σιωπή της.

Σα να υψώνουν βέλη απειλώντας τη ζωή της
Σα να βυθίζεται αβοήθητα η ψυχή της.
Όσο κι αν κανείς δεν την κοιτάζει
Νιώθει μέσα της ένα βάρος που την κάνει να κραυγάζει.

Αφήστε την ήσυχη, μην την αγγίζετε 
Σαν άγριο θεριό να την αντιμετωπίζετε
Κι ας φαντάζει η σιωπή της κρότος
Για την οργή της υπάρχει λόγος.

Δάκρυα που ποτέ δεν είδατε
Γροθιές τα χέρια της που αγνοήσατε
Ζωγραφιά το χαμόγελό της
Μα από πίσω παραμερίζει το θεριό της.

Θυμός ή μήπως θλίψη;
Μέσα της την κατέκλυζαν οι τύψεις
Πως ίσως δεν ήταν αρκετή
Πως μάλλον για όλα έφταιγε αυτή.

Κι αν απέφευγε το βλέμμα σας,
Επειδή φοβόταν τις προθέσεις σας.
Κάθε φορά που έδειχνε να απαξιούσε,
Στη πραγματικότητα μέσα της πονούσε.