Οι παρελθοντικοί χρόνοι με μπερδεύουν

Γιατί έπαιζε και όχι έπαιξε;

Λένε η πράξη κράτησε πολύ

Η πράξη κράτησε λίγο

Και πώς κρίνω το πολύ;

Πώς κρίνω το λίγο;

Πότε σταμάτησε;

Γιατί σταμάτησε;

Είναι πολύ όταν το υποκείμενο
έχει κουραστεί απ’ το παιχνίδι;

Είναι λίγο όταν το παιχνίδι
έμεινε στη μέση;

Σταματάει όταν το υποκείμενο
έχει χορτάσει το παιχνίδι;

Σταματάει γιατί το υποκείμενο
προχώρησε σε άλλο παιχνίδι;

 

 

 

 

Αυτά τα ερωτήματα με παιδεύουν τόσο
που σκέφτομαι

Πόσο πολύ προτιμώ τον ενεστώτα…

Παίζει, γελάει, χορεύει, αγαπάει

Αγαπάει.

Γιατί να πρέπει να αλλάξω το χρόνο;

Κι όσο ο χρόνος περνάει, εγώ σκέφτομαι

Αγαπούσε για πολύ;

Αγάπησε για λίγο;

Γιατί το υποκείμενο κουράστηκε;

Γιατί το υποκείμενο χόρτασε;

Γιατί το υποκείμενο προχώρησε;

Το αντικείμενο έχει ποτέ σημασία;

Για το αντικείμενο δεν ήταν πολύ

Για το αντικείμενο ήταν λίγο.

Το αντικείμενο δεν κουράστηκε

Το αντικείμενο δεν χόρτασε

Το αντικείμενο δεν προχώρησε.

Το αντικείμενο θέλει ενεστώτα.

Το αντικείμενο αγαπάει.

Αλλά έχει ποτέ σημασία το αντικείμενο;