Λογοτεχνικά και Καλλιτεχνικά Αφηγήματα σε Καιρό Καραντίνας: Ομιλίες

Δυνητικές Kοινότητες Τέχνης: Περιορισμός ή Eλευθερία

Μαρία Αγγελιδάκη και Παύλος Νικολακόπουλος

Το θέμα «δυνητικές κοινότητες στην Τέχνη» αναπτύσσεται διαλογικά, με βασικό χαρακτηριστικό την ανοιχτότητα, πάνω σε ζητήματα που αφορούν την πρόσληψη, την αισθαντικότητα, τη μετατόπιση από την ατομική έκφραση στη συλλογική δημιουργία και τις μεταθέσεις στα όρια και στα γνωστικά πεδία.  Στο πλαίσιο αυτό διερευνώνται οι δυνατότητες που παρέχει η παγκόσμια επικοινωνία, στους πειραματισμούς με το άυλο, καθώς και οι περιορισμοί που τίθενται στη σωματικότητα, στην ανοιχτότητα, στις ρευστες μορφές. Τέλος, τιθενται ερωτήματα σχετικά με την αλλαγή της μορφής της εκπαίδευσης στο εικονικό περιβάλλον του κυβερνοχώρου που διακρίνεται από ασάφεια, ρευστότητα και τυχαιότητα.

Από τη μεγάλη οθόνη στη μικρή: Το τέλος του κινηματογράφου δεν είναι κοντά

Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος και Γκέλυ Μαδεμλή

Oι ταινίες συχνά πυκνά κηρύσσουν το τέλος του κόσμου. Αλλά το ερώτημα είναι… τι συμβαίνει στη βιομηχανία του κινηματογράφου όταν υπάρχει πράγματι μια πανδημία; Πώς επηρεάζονται οι κινηματογραφικές μας συνήθειες και τι σημαίνει αυτό για τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, τις ανεξάρτητες παραγωγές, τις εμπορικές ταινίες και τις ψηφιακές πλατφόρμες; Πρόκειται για μια προσωρινή περίοδο ή για κάτι παραπάνω; Προφανώς δεν έχουμε τις απαντήσεις. Δεν ξέρουμε καν αν θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε, να μαντέψουμε και να ελπίσουμε για το καλύτερο.

Δεν έχουμε να σας πούμε τίποτα καινούριο. Ας δούμε μαζί

Μια συζήτηση ανάμεσα στην Μάρθα Μπουζιούρη και την Αμαλία Κοντογιάννη

Η απόπειρα να αποκωδικοποιήσει κανείς τις συνθήκες, τις αντιδράσεις και τα πιθανά αποτελέσματα στο θέατρο και τους καλλιτέχνες, της επιδημίας του covid-19, είναι χρήσιμη. Από τον περασμένο Μάρτιο ήδη, αναφάνηκαν πρωτοβουλίες καλλιτεχνών και επιχειρήθηκε να δοθεί απάντηση στο βασικό ζητούμενο: Τι θέατρο τώρα; Τα ζητήματα που ανέκυψαν πολλά: το θέατρο στο ψηφιακό περιβάλλον, οι ελλείψεις πολιτιστικής πολιτικής, το θέατρο στον δημόσιο χώρο, η αντίδραση και θέση στο κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης κ.ο.κ. Καθώς όμως η αγωνία για το μέλλον μεγαλώνει και οι συνθήκες επιδεινώνονται, καμία απάντηση δεν μοιάζει επαρκής, ικανή να καθησυχάσει την πρωτογενή ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας. Η συζήτηση θα επιχειρήσει να συμβάλει στην ανάδειξη εκείνων των στοιχείων της, προ επιδημίας, περιόδου κρίσης του θεάτρου, που μπορούν να νοηματοδοτήσουν ένα «τώρα» επιβεβλημένης παύσης.

Περί λογοτεχνίας και μέσων κοινωνικής δικτύωσης: προσμείξεις και επιμειξίες

Βασιλική Μήσιου και Διονύσης Μαρίνος

Λογοτεχνία που γεννιέται μέσα στη ζώσα πραγματικότητα, όταν όλα αλλάζουν σε μια στιγμή. Μπορεί η (ενδοσκοπική) γραφή να έχει συνοχή όταν ακολουθεί κατακερματισμένες εντυπώσεις και εύθραυστα συναισθήματα; Μπορεί ν’ αγγίξει το αναγνωστικό κοινό-ακολούθους τη στιγμή που πασχίζουν να ξεφύγουν από τον αντίκτυπο της καραντίνας; Από τη λευκή σελίδα στις αναρτήσεις στο Facebook υπάρχει σημείο σύγκλισης; Μπορούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να λειτουργήσουν ως εργαλεία πολιτισμικής διαμεσολάβησης; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν κατά τη διάρκειά της συζήτησής μας για τον χώρο που προσφέρουν οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης για την παραγωγή και διάδοση καινοτόμων, δημιουργικών έργων, όπως επίσης και για τις δυνατότητες που (ενδεχομένως) παρουσιάζονται κατά τη διασταύρωση της λογοτεχνίας με τον ψηφιακό πολιτισμό εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης υγείας.